در موارد بی دندانی که تحلیل توده ی استخوانی بیمار به گونه ای است که امکان استفاده از ایمپلنتهای اندوستیال نیست، ایمپلنتهای سفارشی سابپریوستیال جایگزین مناسبی برای روشهای سنتی در درمان این بیماران است. در روشهای سنتی، استفاده از گرفت ایلیاک و پیوند استخوان جهت تامین بافت استخوانی مناسب برای کاشت ایمپلنتهای اندوستیال مرسوم بوده که این فرآیند از طرفی هم مدت زمان درمان را طولانی تر کرده و هم هزینه ی زیادی را بر بیمار تحمیل میکند. در روش استفاده از ایمپلنتهای ساب پریوستیال، طراحی پایه ی ایمپلنت بر اساس تراکم استخوانی بیمار و هندسه ی ریج استخوان آلوئولار صورت گرفته و پایه های دندانی بر اساس نظر جراح متخصص و متخصص پروتز، تعبیه می شوند. نکته ی حائز اهمیت در طراحی پایه های دندانی این است که موقعیت و جهت گیری این پایه ها براساس پروتزهای دندانی که روی این پایه ها قرار داده می شوند طراحی می شود.

در طراحی و ساخت ایمپلنتهای ساب پریوستیال، تحلیل مکانیکی از اهمیت بالایی برخوردار است. لذا جهت طراحی پایه ها، ابتدا در نرم افزار تخصصی مربوطه و زیر نظر متخصص پروتز، پروتزهای دندانی طراحی می شوند و سپس براساس آن، پایه های ایمپلنت ساب پریوستیال طراحی می شوند. جهت گیری این پایه ها به گونه ای است که بار منتقل شده از طریق پروتز دندانی به پایه ها، به صورت محوری وارد شده و از نظر مکانیکی، لنگر خمشی به پایه ها وارد نگردد .

به دلیل آن که این ایمپلنتها زیر لثه قرار گرفته و بعضا بر اساس نوع طراحی داخل دهان قرار می گیرند، کیفیت سطح آنها از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. بنابراین سطح این ایمپلنتها کاملا براق بوده و پس از ساخت، آنودایز می شوند.